1. «Δρόμοι Μανιταριού 2014» – Λάβδα, Γρεβενά – 1-Ιουνίου 2014

 

Πρέπει να ομολογήσω ότι κατά διαστήματα λαμβάνω μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις που με κάνουν να πιστεύω ότι η καρδιά της Ελλάδας μάλλον χτυπάει σε μικρά, ταπεινά, ήσυχα και μακριά από τη βοή των μεγαλουπόλεων σημεία και περιοχές της Ελλάδος.

Τέτοιες εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες ίσως αποτελούν, παρ’ όλες τις απαισιόδοξες κρίσεις που δυστυχώς βρίσκουν και εμένα μερικές φορές σύμφωνο,  νότες αισιοδοξίας για το μέλλον της Ελλάδας. Μια τέτοια πρωτοβουλία ήταν το τριήμερο «Δρόμοι Μανιταριού 2014» στη Λάβδα Γρεβενών.

…

1^η Ιουνίου και αποφασίσαμε, παρ’ όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις της Ε.Μ.Υ. για άστατο καιρό και πρωτόγνωρα για την εποχή καιρικά φαινόμενα, να εκδράμουμε στη φύση, αφού φυσικά πήραμε μια ψυχολογική τονωτική ένεση κοιτώντας από το δυτικά προσανατολισμένο μπαλκόνι μας και βλέποντας μια υπέροχη ημέρα να ξετυλίγεται μπροστά μας- έστω και απλά για την επόμενη μισή ώρα!

Η αρχική ιδέα ήταν να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιούνιου) με πεζοπορία 5 χιλιομέτρων μεταξύ Λάβδας και Σμίξης, δύο χωριά στο Νομό Γρεβενών και δίπλα στο χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας. Τελικά και καθώς διπλο-σκεφτήκαμε ότι 5 χιλιόμετρα στο δάσος σε δύσκολη διαδρομή δε θα ήταν ότι καλύτερο μαζί με δύο παιδιά 2 και 4 ετών,  αποφασίσαμε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμα και απλά να… παρακάμψουμε την πεζοπορία και να επισκεφτούμε τη Λάβδα για το Μουσείο Μανιταριών και για την εκδήλωση γευσι(μανιταρο)γνωσίας που είχε οργανωθεί για το μεσημέρι της Κυριακής και αποτελούσε μέρος του τριημέρου «Δρόμοι Μανιταριού 2014».

Για να φτάσει κανείς στη Λάβδα από τα Γρεβενά έχει πολλές επιλογές. Οι δύο είναι μέσω του χωριού Ζιάκα και από ‘κεί είτε μέσω του δρόμου για το Περιβολάκι είτε από το δρόμο για δύο από τα πιο ονομαστά βλαχοχώρια Αβδέλα και Περιβόλι που είναι ο πιο μακρινός αλλά και ο πιο όμορφος καθώς ανεβαίνει κανείς τον εντυπωσιακό και αγέρωχο Όρλιακα. (Ο δρόμος αυτός περνάει δίπλα από την Αετοφωλιά – μια πασίγνωστη για την περιοχή ταβέρνα σε μοναδικό σημείο απ΄ όπου κανείς μπορεί να αφήσει βλέμμα και φαντασία να ταξιδέψει, οπτικά και νοητά, στα τραχιές, απάτητες από ανθρώπινο πόδι και ακόμα άγριες πλαγιές της Πίνδου).

Ο δρόμος είναι καλός, άσφαλτος, και σε λιγότερο από μία ώρα οδηγώντας μέσα από εντυπωσιακά και άγριας ομορφιάς ποικιλόμορφα τοπία, φτάσαμε στη Λάβδα με τα σύννεφα να μαζεύονται απειλητικά γύρω μας. Η ΕΜΥ ίσως και να είχε δίκιο τελικά!

Το μουσείο αποτελεί κόσμημα όχι μόνο για τα Γρεβενά αλλά και για όλη την Ελλάδα και τα Βαλκάνια καθώς αποτελεί ίσως το μοναδικό μουσείο μανιταριών ακόμα και στην ευρύτερο περιοχή της Μεσογείου.  Στεγάζεται στο παλιό σχολείο που εδώ και χρόνια, όπως και πολλά άλλα σχολεία της Δυτικής Μακεδονίας, έχει κλείσει και παρόλο που ουσιαστικά τα εκθέματα βρίσκονται σε δύο χώρους, αποτελεί μοναδικό ερέθισμα για συζητήσεις για τα μανιτάρια μια που η περιοχή των Γρεβενών αλλά και η περιοχή του Βοΐου (Δυτική Κοζάνη) αποτελούν πανελλαδικά από τα πιο γνωστά σημεία που μπορεί να βρει κανείς διάφορα είδη άγριων μανιταριών.

Το μουσείο έχει οργανωθεί με την προσφορά τοπικών παραγόντων και εθελοντών αλλά και γενικότερα ανθρώπων που μόνο κίνητρό τους ήταν το μεράκι τους! Δυστυχώς αν υπήρχε περισσότερη στήριξη, ιδιωτική ή κρατική, ίσως να μπορούσαν να οργανωθούν τα εκθέματα σε άλλο μεγαλύτερο χώρο, όπως πρόκειται να γίνει για το άλλο ενδιαφέρον Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Μηλιά Γρεβενών, πασίγνωστο για τους μεγαλύτερους χαυλιόδοντες παγκοσμίως, με βάση το βιβλίο Guinness.

Στο μουσείο αφιερώσαμε περίπου 30 λεπτά και αφού μάθαμε μερικά πράγματα για την ιστορία του, κατευθυνθήκαμε στην πλατεία. Το χωριό, όπως και τα περισσότερα χωριά στη Δυτική μεριά του Ν. Γρεβενών είναι χτισμένο αμφιθεατρικά και όσο πανέμορφο είναι να το βλέπει κανείς από μακριά τόσο δύσκολο είναι να το περιδιαβαίνει κανείς καθώς η απότομες κατηφόρες μας έκαναν να σκεφτούμε ότι κάποια στιγμή μετά από φαγητό και ποτά θα πρέπει να τις ανεβούμε με αγκαλιά ένα πιθανά κοιμισμένο παιδί.

Όπως τα περισσότερα βλαχοχώρια της περιοχής, στο κέντρο του χωριού υπάρχει ένας τεράστιος πλάτανος.

Η πλατεία ήταν γεμάτη με κόσμο. Σε μια γωνιά οι ψήστες, δίπλα η παραλαβή φαγητού και παραδίπλα η μουσική μπάντα που έκανε sound check. Κάτω από τον πλάτανο πολλά τραπέζια και αρκετός κόσμος που περίμενε να ξεκινήσει η εκδήλωση.

Βρήκαμε ένα σημείο δίπλα στον πλάτανο και απολαύσαμε ένα δίωρο μιας λιτής, ιδιαίτερης και ζεστής εκδήλωσης. Το φαγητό μοναδικό – μανιτάρια στα κάρβουνα, μανιταρόσουπες και τηγανιτά μανιτάρια. Για να τα συνοδέψει το άλλο ήθελε κανείς? Μπόλικο ψωμί και φυσικά κρασί. Η μόνη, θα έλεγα, παραφωνία, ένα διπλανό εστιατόριο που σέρβιρε … σουβλάκια.

Η μουσική ήταν πολύ ωραία και φρέσκια και το συγκρότημα φρόντισε να μας κρατά ζωντανούς με ωραία ελληνικά τραγούδια. Οι παρασπονδίες τους, κυρίως επειδή ήταν μια ροκ μπάντα όπως έλεγαν, ήταν μόνο 2-3 δημοτικά τραγούδια.

Κάπου στην πορεία άνοιξε και ο καιρός και μαζί άνοιξε ακόμα περισσότερο η διάθεσή μας καθώς η κακοκαιρία του τελευταίου μήνα μάλλον μας έχει αποθαρρύνει από τη δυνατότητα να έχουμε πλέον ένα ζεστό καλοκαίρι ειδικά στα βουνά της Πίνδου. Στην πορεία κατέφτασαν και οι περιπατητές από την πεζοπορία που  … εμείς είχαμε αποφασίσει να μην ακολουθήσουμε. Ίσως για του χρόνου!

Οι ώρες πέρασαν, ο κόσμος έφαγε και χόρεψε, ήπιε και τραγούδησε και γύρω στις 3 ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τη Λάβδα.

Στην επιστροφή και αφού … δεν αποφύγαμε την απότομη ανηφόρα αγκαλιά με τα παιδιά κοιμώμενα, επιστρέψαμε στα Γρεβενά από το δρόμο που οδηγεί στη Σμίξη.

Η ημέρα είχε γίνει για τα καλά ηλιόλουστη και το θέαμα ήταν μοναδικό. Δυστυχώς τα μέρη αυτά τα έχουμε γνωρίσει μόνο με χιόνια και το να βλέπει κανείς τα γραφικότατα τοπία με ανοιξιάτικους καταπράσινους τόνους της πλούσιας βλάστησης να δένουν πανέμορφα με το γαλάζιο του ουρανού σε κάνει απλά να σταματήσεις το αυτοκίνητο και απλά να απολαύσεις το τοπίο.

Επιστρέφοντας, και μια που η υπόλοιπη οικογένεια μάλλον… ονειρευόταν,  το φιλοσόφησα και συνειδητοποίησα ότι μια χούφτα ατόμων εδώ στα κακοτράχαλα και απρόσιτα για πολλούς βουνά της Πίνδου, στις εσχατιές της Αθηνοκεντρικής Ελλάδας, στα μέρη που αν δεν υπήρχε το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας μάλλον δε θα τα ήξερε κανείς, μπόρεσαν να (αυτό) οργανωθούν και να δημιουργήσουν … ανάπτυξη! Ανάπτυξη ανθρώπινη, όμως, και όχι μόνο οικονομική. Μπόρεσαν στο βαθμό του δυνατού να οργανώσουνε εκδηλώσεις-δρώμενα, να διαφημίσουν τον τόπο τους, να τον κάνουν γνωστό και να κάνουν κόσμο να τον επισκεφτεί. Μα πάνω απ όλα έκαναν το κέφι τους και έτσι μπόρεσαν να δώσουν πνοή στους τόπους που αν δεν υπήρχαν όλα αυτά θα είχαν ήδη ερημώσει. Βέβαια, η στυγνή πραγματικότητα είναι, όπως κάποιοι θα πουν , ότι τέτοιες πρωτοβουλίες απλά καθυστερούν το αναπόφευκτο – την ερημοποίηση της περιοχής.  Κακός μάρτυρας τα μισοτελειωμένα απομεινάρια σπιτιών που σε μια μεριά του δρόμου είδα και υποτίθεται θα αποτελούσαν τον κινητήριο μοχλό για την real estate ανάπτυξη στο Νομό Γρεβενών.

Αλλά και πάλι.

Ας αφήσουμε στους ονειροπόλους να ονειρεύονται και να φαντάζονται τις περιοχές αυτές μετά από 10-20 χρόνια να σφύζουν από ζωή, ελπίζοντας ότι το κράτος θα βοηθήσει τέτοιες πρωτοβουλίες και θα κάνει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στις γενέτειρές τους και στις ρίζες τους και να ζήσουν ζωή μοναδική.