1. Λονδίνο με τα παιδιά (1 -3 έτη)

 

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν ζήσει στο Λονδίνο για πολλά χρόνια – κυρίως για εργασία γιατί τότε κανείς απολαμβάνει και εκτιμά τις χάρες και χαρές του Λονδίνου – αλλά δε νομίζω να κάνουν όπως εγώ. Νομίζω τα τελευταία χρόνια έχω ταξιδέψει τουλάχιστο 10 φορές στην πρωτεύουσα της Αγγλίας (και της καρδιάς μας – για πολλούς) – όχι για επαγγελματικούς λόγους – και κάθε φορά που επιστρέφω από ένα ταξίδι εκεί, θέλω να ξεκινήσω να οργανώνω το επόμενο.

Από την άλλη όταν τα βάζω κάτω και … αξιολογώ κάπως πιο ντετερμινιστικά και λογικά τους λόγους που με κάνουν να θέλω να περάσω μερικές ημέρες εκεί ψηλά στα Βόρεια, συνειδητοποιώ ότι τελικά εκτός από το συναίσθημα υπάρχουν και πολλοί πρακτικοί λόγοι που πραγματικά κάνουν τη διαμονή εκεί – έστω και για λίγες ημέρες – μια πραγματικά εύκολη υπόθεση.  Παράδειγμα χειροπιαστό, το ταξίδι πριν δύο εβδομάδες στο Λονδίνο με σύζυγο και δύο παιδιά (ενός και τριών ετών). Μπορεί όποιο τέτοιο ταξίδι – με μικρά παιδιά – να αποθάρρυνε ακόμα και τους πιο φανατικούς, αλλά τελικά μάλλον πολύ πιο εύκολο αποδείχτηκε ότι ήταν σε σχέση με το τι ισχύει – και στο τι είμαστε συνηθισμένοι – εδώ στην Ελλάδα.

Και πραγματικά το έχω πει πολλές φορές με την ευκαιρία ταξιδιών ή διαμονής στο εξωτερικό και κυρίως στην Ευρώπη.

Μπορεί σε μερικά θέματα σαν Έλληνες και σαν Νοτιο-Ευρωπαίοι και Μεσόγειοι να υπερτερούμε σε σχέση με άλλους Ευρωπαίους, μπορεί και για λόγους εγωισμού ή αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία μας να δούμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να … μεγαλουργήσουμε, μπορεί να συμφωνώ και με τα λεγόμενα πολλών που καλώς προσπαθούν να μας αφυπνίσουν και να απομυθοποιήσουν την έννοια των Ευρωπαίων ως παραδείγματα προς μίμηση σε όλες αδιακρίτως τις εκφάνσεις της ζωής τους – αλλά πραγματικά σε μερικά άλλα θέματα, ιδίως καθημερινότητας, είμαστε παρασάγγες πίσω. Βέβαια, πολλοί …Ελληνάρες, τα θέματα κοινής λογικής θα τα διακωμωδήσουν και ακόμη και θα τα χλευάσουν. «Εμείς δεν είμαστε στρατιωτάκια» είναι η φράση που πολλές φορές έχω ακούσει.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν σε ένα βαθμό μπορέσει να οριοθετήσουν τα όρια κάθε ομάδας ανθρώπων ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση στην … απλή καθημερινότητα. Έχουν μπορέσει σε μεγάλο βαθμό να οριοθετήσουν τα όρια της προσωπικής ελευθερίας του καθενός – ακόμα και σε … γεωγραφικό και χωροταξικό επίπεδο. Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε πλέον πολλοί και δεν μπορεί ο καθένας να κάνει του κεφαλιού του. Και δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε γενικώς απολέσει εκτός από πολλά άλλα αυτή την κοινή λογική!

Εξηγούμαι και παραθέτω μερικά παραδείγματα από το πρόσφατο ταξίδι στο Λονδίνο.

 

Περιστατικό 1ο

Μετά την προσγείωση και την έξοδο από το αεροπλάνο και συνειδητοποιώντας ότι πρέπει να περπατήσουμε για τουλάχιστο είκοσι λεπτά μέχρι να πάρουμε τις βαλίτσες και το καροτσάκι, με αγκαλιά τα παιδιά και φορτωμένοι τρεις σάκους και μία τσάντα,  εκπλαγήκαμε ευχάριστα όταν ανακαλύψαμε ότι το αεροδρόμιο προσέφερε δωρεάν για εμάς – τους γονείς – παιδικά καροτσάκια μέχρι την «Παραλαβή Αποσκευών». Λεπτομέρεια θα μου πείτε, αλλά δείχνει ότι τουλάχιστο κάποιος νοιάζεται για τον … ταλαιπωρημένο γονέα μετά από ένα τέτοιο ταξίδι.

 

Περιστατικό 2ο

Χρησιμοποιώντας ταξί για πολλές μετακινήσεις συνειδητοποιείς ότι δε χρειάζεσαι κινήσεις ζογκλέρ για να κλείσεις το παιδικό καροτσάκι και να το χωρέσεις στο πίσω μέρος από το ταξί. Απλά ανοίγεις την πόρτα, και το «οδηγείς» μέσα στο ταξί – ακόμα και με παιδί μέσα στο καροτσάκι, αν και μετά πρέπει να το ασφαλίσεις για περίπτωση ατυχήματος – και μέσα σε 30 δευτερόλεπτα έχεις μπει μέσα και έχεις ξεκινήσει για τον προορισμό σου. Θα μου πείτε. Μπορεί να είναι και τυχαίο γεγονός λόγω της … αδυναμίας των Άγγλων να παροπλίσουν σχεδιαστικά τα ταξί τους? Δε με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι ότι στην πράξη η χρήση ταξί είναι πανεύκολη!

 

Περιστατικό 3ο

Όλα τα λεωφορεία έχουν ειδικές θέσεις για παιδικά καροτσάκια όπου και ασφαλίζουν. Η είσοδος με το καροτσάκι μπορεί να γίνει ακόμα και από άτομα με περιορισμένη κινητική δυνατότητα και δε χρειάζεται να είσαι χειροδύναμος για να σηκώσεις το καροτσάκι και να το ανεβάσεις σε ύψος μισού μέτρου για να το βάλεις στο λεωφορείο μέσα, όπως νομίζω γίνεται ακόμα με μερικά λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη – και ίσως αλλού!

 

Περιστατικό 4ο

Έχοντας ζήσει και περπατήσει εκτεταμένα με ή χωρίς παιδικό καροτσάκι σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γρεβενά αλλά και σε άλλες πόλεις δεν μπορώ παρά να εκθειάσω στο Λονδίνο την ύπαρξη ραμπών σε όλα τα σημεία των πεζοδρομίων, την παντελή απουσία αυτοκινήτων που δεν παρεμποδίζουν τις ράμπες, την παντελή απουσία αυτοκινήτων που να μπλοκάρουν την διέλευση πεζών με καροτσάκια πάνω στα πεζοδρόμια και φυσικά την γενικότερη καλαίσθητη και με βάση κανόνες χωροταξία δέντρων, παρτεριών, ΚΑΦΑΟ της …British Telecom, κάδων σκουπιδιών, πινάκων ανακοινώσεων, στάσεων λεωφορείων ή ότι άλλο τέλος πάντων από .. χρήσιμο μπορεί να δυσκολέψει τη ζωή ανθρώπων με παιδικά καροτσάκια ή με παιδιά ή ατόμων με αναπηρία, αλλά και των απλών πεζών και μάλιστα σε πεζοδρόμια με πλάτος πολλές φορές όχι μεγαλύτερο του ενός μέτρου …. Η κίνηση στα περισσότερα σημεία είναι seamless (για να χρησιμοποιήσω μια αγγλική λέξη), δηλ. ενιαία, συνεχόμενη, χωρίς την ενεργή εμπλοκή του χρήστη, χωρίς να εξασκείται κανείς σε σλάλομ σκι για να αποφύγει ακίνητα ή και κινητά εμπόδια με ότι κίνδυνο αυτό εμπεριέχει!

 

Περιστατικό 5ο

Τη δεύτερη ημέρα επισκεφθήκαμε μία pub για φαγητό και μπυρίτσα. Από τη στιγμή που μπήκαμε μέσα κάτι με προβλημάτιζε ότι είναι αφύσικα καλό σε σχέση με αυτό που έχω συνηθίσει στην Ελλάδα.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε την αγαλλίαση, χαρά και ευεξία που νιώσαμε που μπορέσαμε να φάμε το φαγητό μας και να χαρούμε μερικές οικογενειακές στιγμές με τα παιδιά σε κλειστό χώρο χωρίς την ύπαρξη ούτε ίχνους καπνού τσιγάρου. Το τσιγάρο απαγορεύεται απλά… παντού. Και κύριοι καπνιστές πριν προλάβετε να με σταυρώσετε να σημειώσω ότι υπήρξα για σχεδόν για  μία δεκαετία καπνιστής και έχω δει και την … άλλη πλευρά! Για το θέμα των διαφυγόντων κερδών, δε θα αναφερθώ – το κάνω βέβαια ήδη – γιατί δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι είναι πιο σημαντικά τα κέρδη μιας επιχείρησης από την υγεία τη δικιά μας και των παιδιών μας.

 

Περιστατικό 6ο

Μέσα στο κέντρο του Λονδίνου υπάρχει όπως όλοι γνωρίζετε ένας μικρός παράδεισος, ένα  τεράστιο για τα ελληνικά δεδομένα πάρκο, το Hyde Park, όπως άλλωστε και πολλά άλλα. Πόσο αγαλλίαση, χαρά, ζωντάνια και άπειρες δυνατότητας δε δίνουν τέτοιες χωροταξικές παρεμβάσεις (ή μάλλον η απουσία όποιων παρεμβάσεων) σε παιδιά αλλά και μεγάλους να τρέξουν, να ξεκουραστούν, να ταΐσουν τις πάπιες, να παίξουν ποδόσφαιρό, να φάνε. Δεν είναι πραγματικά μοναδικό ακόμα και στο κέντρο αυτής της μεγαλούπολης – μάλλον στις περισσότερες γιατί οι Ελληνικές μεγαλουπόλεις μάλλον εξαιρέσουν αποτελούν αφού στο βωμό της όποιας ανάπτυξης θυσιάζουν χώρους για οικιστική ανάπτυξη – να υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες.

 

 

Μέσα μαζικής μεταφοράς, εστίαση, κίνηση σε πεζοδρόμια και κτίρια, ψυχαγωγία. Όλα είναι φιλικά σε οικογένειες και σε παιδιά. Τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από ένα προορισμό?

 

Αυτά και άλλα πολλά σε κάνουν λοιπόν να αναρωτιέσαι πόσο στην Ελλάδα της σύγχρονης εποχής έχουμε χάσει την κοινή λογική. Γιατί, για να γίνουν οι όποιες παρεμβάσεις για όλα τα παραπάνω δε χρειάζεται ούτε να έχεις τελειώσει Πολυτεχνείο, ούτε να έχεις τρία διδακτορικά, ούτε να έχεις IQ πάνω από 150. Χρειάζεται κατανόηση για το συνάνθρωπό μας, θέληση για αλλαγή και εφαρμογή νόμων που πολύ πιθανό να προβλέπουν όλα τα παραπάνω στην Ελλάδα και φυσικά και πάνω απ΄ όλα άρνηση συμβιβαστούμε  με οτιδήποτε λιγότερο από το … λογικό και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας με όποιες δικαιολογίες του στυλ «Έλα μωρέ τους ξενέρωτους», «Γιατί να το κάνω εγώ αφού κανείς δεν το κάνει» «Τώρα στην κρίση σιγά μην ασχοληθούμε με αυτά τα ευτελή πράγματα», «Ο αντικαπνιστικός νόμος θα καταστρέψει τις επιχειρήσεις», « Δεν είναι μέτρα αυτά για τους Έλληνες» κλπ.